تَبَرُّج ، واژه ای قرآنی به معنای خودنمایی زنان و اینکه زیبایی و زینتشان را آشکار کنند.
ریشة این واژه ، برج ، در عربی در دو معنای اصلی به کار می رود: «بروز و ظهور»، و «ملجأ و مکان بلند»؛ تبرّج از معنای نخست گرفته شده است و بروج (برجهای فلکی و برج و باروهای شهر) به معنای دوم راجع است (ابن فارس ، ج 1، ص 238). راغب اصفهانی (ص 41) برج را به معنای قصر دانسته و بروج آسمانی را نیز برگرفته از همین معنا برمی شمارد؛ او معتقد است که تبرّج از تعبیر «الثوب المُبَرّج » (لباس زیبایی که صور بروج آسمانی بر آن نقش بسته ) گرفته شده ، بدینگونه که اظهار زیبایی بدان تشبیه شده است . لغویان متقدم باتوجه به معنای بروز و ظهور، تبرّج زن را به معنای اظهار زیبایی (دست و صورت ) وی دانسته اند (ابن درید، ج 1، ص 265؛ ازهری ، ج 11، ص 56، ذیل «برج »؛ فراهیدی ، ج 6، ص 115، ذیل «برج »).
