در عصر پهلوی اول و دوم حرکت به سمت غرب و غرب‌گرایی با سرعت خیره کننده‌ای آغاز گردیده بود. غرب‌گرایی، نه بهادادن به دانش‌های جدید غربی، بلکه ستایش از الگوهای فرهنگی مغرب زمین بویژه عیاشی و خوش‌گذرانی از جمله خصایص حکومت پهلوی بود.
دولت‌مردان سیستم پادشاهی پهلوی محور برنامه‌ها و سیاست‌های پیشرفت در کشور را دنبال‌روی غرب و الگوبرداری از فرهنگ غربیان می‌دانستند. اینان حتی در توسعه فرهنگ و بالابردن سطح علمی دانشگاه‌های کشور نیز از الگوی فرهنگی غرب پیروی می‌کردند و می‌کوشیدند رفتار و مسیر حرکت خود را در اداره کشور بر اساس آنچه که در غرب روی می‌داد هماهنگ سازند.
رواج فساد و فحشا در این دوران
از مشخصات جامعه ایران در سال‌های 57 - 1342گسترش و رواج انواع فساد(اداری، مالی و اخلاقی) در ارکان دولت و جامعه بود که در نتیجه آن ثروت ملت توسط دولت و دربار سلطنتی حیف و میل می‌شد و یا به جیب یغماگران خارجی می‌رفت. رواج فساد در ابعاد وسیع آن، از اساسی‌ترین ویژگی‌های حکومت هویدا به شمار می‌رود، روحیه دولت‌مردان هویدا غالبا در جهت ترویج فساد و شکستن قبح آن بود و کسی که تسلیم چرخ فساد نمی‌شد، ناتوان، ناهماهنگ و مرتجع قلمداد می‌گردید.
