عکس های سانسور شده ی تماشاگران ایرانی در استرالیا,تیم ملی کشورمان موفق شد سومین دیدار خود را هم در جام ملت‌های آسیا با پیروزی پشت سر بگذارد تا با حداکثر امتیازات لازم، راهی مرحله یک‌چهارم نهایی این رقابت‌ها شود
اما آنچه حضور تیم ملی را در شانزدهمین دور این رقابت‌ها برای خودمان و رقبایمان با اهمیت و جالب توجه کرده، حضور شمار بسیار تماشاگران ایرانی در ورزشگاه است که در این سه دیدار بسیار خوب از تیم ملی کشورمان حمایت کرده‌اند.
جمعیت بالای مهاجران ایرانی حاضر در استرالیا، این روز‌ها به نقطه قوت تیم ملی کشورمان بدل شده و تحسین همگان را برانگیخته‌اند، ولی سهمی از پخش تلویزیونی مسابقات ندارند؛
جایی که حتی پیمان یوسفی، گزارشگر صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران در استرالیا، بار‌ها و بار‌ها به حضور مؤثر پرشورشان در ورزشگاه اشاره میکند و ما در داخل چیزی از آن‌ها نمی‌بینیم.
فضای دوگانه‌ای که معلوم نمی‌کند، موضع ما نسبت به ایرانی‌های حاضر در استرالیا چگونه است. همین نگاه یک‌طرفه و برخورد یکجانبه با این مسأله موجب شده تا حتی برخی حرکات فرهنگی ایرانی‌های حاضر در استرالیا و تماشاگران ورزشگاه‌ها هم به چشم نیاید.
برخی از تماشاگران ایرانی حاضر در استرالیا، تصاویری فرستاده‌اند که در میان سانسور یک طرفه صدا و سیما دیده نشده است؛ کار پسندیده‌ای که با یک عزم ملی باید پیگیری می‌شد، ولی به مانند خیلی از اتفاقات دیگر در میان غفلت مسئولان به دوش مردم افتاده است.
ماجرای فاجعه زمین فوتبال چوار ایلام را که به یاد دارید؟! ۲۳ بهمن ماه سال ۱۳۶۵ هجری شمسی، یکی از بزرگ‌ترین فجایع تاریخ فوتبال دنیا در شهر چوار از توابع استان ایلام به وقوع پیوست.
در این روز و به مناسبت «هشتمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران و گرامیداشت شهدای جنگ تحمیلی»، تیم‌های فوتبال «منتخب چَوار» و «منتخب جوانان استان ایلام» در ساعت ۱۶ آغازگر مسابقه‌ای بودند که هیچ‌گاه با سوت داور پایان نیافت.
در این روز خونین، هواپیماهای رژیم بعثی عراق، مسابقه فوتبال را بمباران کردند و یک داور، ۹ بازیکن فوتبال و ۵ تماشاگر به درجه رفیع شهادت رسیدند و ده‌ها نفر از تماشاگران و بازیکنان نیز مجروح و زخمی شدند که آثار این مجروحیت‌ها هنوز هم هست.
این واقعه، رویدادی منحصربفرد در تاریخ فوتبال جهان و تنها مسابقه رسمی فوتبال است که آماج بمباران جنگده‌ها قرار گرفته است.
واقعه مذکور تا سال ۸۷ به کلی به فراموشی سپرده شده بود. در این سال، عده‌ای از جوانان و نیروهای مردمی، ستادی تشکیل دادند و برای معرفی واقعه و مظلومیت شهدای این رویداد دردناک، فعالیت‌های زیادی را در سطح ملی و جهانی انجام دادند تا اینکه مسئولین کشوری و استانی را نیز با خود همراه کردند.
مسئولان فدراسیون فوتبال ایران در مقطعی قول داده بودند با رایزنی‌هایی که انجام خواهند داد، این روز را به یک یادبود بین‌المللی بدل خواهند کرد، این اتفاق هرگز رخ نداد و تنها سهم این روز از تلاش مسئولان، نامگذاری آن به «روز شهدای ورزشکار» توسط وزارت ورزش و سازمان بسیج مستضعفین بود.
با این حال، جوانان ایلامی که بار اصلی معرفی و گرامیداشت این روز را به دوش کشیده بودند در این روز‌ها هم از پای ننشستند و از توجه رسانه‌های جهانی به جام ملت‌ها استفاده کردند و یاد این شهدا را در مسابقات جام ملت‌ها گرامی داشتند؛ اتفاقی که باید با درایت مسئولان فدراسیون فوتبال اتفاق می‌افتاد و نیفتاد!
