معیار فساد خواص از نظر رهبری

محمد مهدی باقری ، سرباز صفر:

مقدمه :
دین اسلام دارای نظام ارزشی جامعی است که برای تمامی مراحل زندگی انسان دستورالعمل های ارزشی مشخصی دارد. از جمله آنها، زندگی مدنی و اجتماعی انسان است که اسلام در قالب سبک مدیریت اسلامی به بیان رهنمودهای ارزشی برای آن پرداخته است.
انسان، با توجه به طبیعت و فطرت خود نیازمند زندگی اجتماعی است و این نیاز باعث شده همواره کمال خود را در همبستگی با جامعه ‏ببیند و تأثیرگذاری و تأثیرپذیری را در جامعه به عنوان یک حقیقت بپذیرد و از این‏روست که در مطلق جوامع بشری، مردم از حیث تاثیر بر دیگران و نیز تأثیرپذیری از ایشان به دو قطب تأثیرگذار و تأثیرپذیر تقسیم می‏شوند.
در این میان، گروهی که تأثیر گذارند و در واقع، اقلّیتی از افراد جامعه را تشکیل می‏دهند، به لحاظ پیشکسوت و مقدم بودن در جریانهای اجتماعی، « خواص » نامیده می‏شوند.

تاریخ خواص
از دیدگاه جامعه‏شناسان، خواص، گروهی اجتماعی هستند که دیگران در ارزشیابی خود، آن‏ها را ملاک و معیار قرار می‏دهند. در اعمال و رفتار خود از آن‏ها الهام گرفته و رأی و دیدگاه آن‏ها را، مبنای داوری و عمل خود قرار می‏دهند. از این‏روی، به آن‏ها گروه‏های مرجع یا داوری یا استنادی گفته می‏شود. (1)
با نگاهی عادی به طول تاریخ می پذیریم که هر جامعه ای افرادش را به دو گروه خواص و عوام تقسیم کرده است و در واقع، همین دو گروه, منشأ تحولات تاریخی در دوره‏های مختلف بوده‏اند؛ به گونه‏ای که هر پدیده تاریخی، حاصل نوع عملکرد این دو طایفه و تعاملشان است. اکنون با توجه به محل رجوع بودن خواص برای عوام و موثر بودن آنها، توجه به عملکرد و نوع تفکر آنها در انعقاد و شکل گیری فرایندهای تاریخی، امری حایز اهمیت خواهد بود؛ نوع عملکرد خواص است که می‏تواند جامعه را سعادتمند کند و یا به تباهی بکشاند.

معیار فساد خواص
حرکت خواص، به دنبال خود حرکت عوام را می‏آورد... یک وقت یک حرکت بجا، تاریخ را نجات می دهد؛ گاهی یک حرکت نابجا که ناشی از ترس و ضعف و دنیاطلبی و حرص برای زنده ماندن است، تاریخ را در ورطه گمراهی می‏غلتند... اگر خواص، در هنگام خودش، کاری را که لازم است، تشخیص دادند و عمل کردند، تاریخ نجات پیدا می‏کند و حسین بن علی‏ها به کربلا کشانده نمی شوند ... وقتی که خواص طرفدار حق در یک جامعه یا اکثریت قاطعشان آنچنان می‏شوند که دنیای خودشان برایشان اهمیت پیدا می‏کند، از ترس جان، از ترس از دست دادن مال و از دست دادن مقام و پست، از ترس منفور شدن و تنها ماندن، حاضر می‏شوند حاکمیت باطل را قبول کنند. (3)
در سال 68 وقتی قلب ملت ایران ـ رهبر کبیر انقلاب امام خمینی (ره) ـ از حرکت ایستاد، قریب به اتفاق تحلیل گران شرق و غرب مدعی شدند که انقلاب به اتمام رسید. همچون مدتی پیش که نشریه Economist مطلبی با این تیتر نوشت The revolution is over ... انقلاب تمام شد!
این اظهار نظر برگرفته از تحلیل نادرست از مَنش سیاسی اجتماعی نظام اسلامی ایران است. عمده مشکلات نظریه پردازان غربی در تحلیل نادرست انقلاب اسلامی ناشی از این است که آنان نقش اصلی پیروزی انقلاب اسلامی را که آموزه های شیعی و عناصر و مؤلفه های فرهنگ سیاسی شیعه بوده است، نادیده گرفته اند.
نشریه اکونومیست در تشخیص دچار انحراف شد و تمام شدن عده از انقلابیون و خواص قدیمی و انحراف و عدول آنها از مبانی و اساس نظام را به کل انقلاب ربط داده است.

اما
در حکومتی با بن‌مایه های اسلامی و عقلانی، تمدن بر شانه های خواص ساخته نمی شود که با ویرانی و فساد آنها، بنیان‌های تمدن اسلامی نیز ویران و متزلزل شود. در نظام اسلامی، لازمه و نشانه حرکت بر صراط حق، سمت و سوی الهی در موضع‌گیری‌ها، برنامه‌ها و رفتار اجتماعی است. دفاع به موقع از حق با زبان و عمل، در اتفاقات و حوادثی که جامعه را در غبار فتنه می اندازد و رفتار  خواص را در بوته امتحان قرار می دهد و میزانی می شود برای فهم افراد جامعه از چگونگی حالِ خواص، در ایستادگی بر حق یا فساد و انحراف از راه حق.
وقایع گذشته مانند: جمل، خوارج، عاشوراء و فتنه 88 تنها یک واقعه تاریخی نیست، بلکه گنجینه عبرت‏ و سرمایه‌ و میزان، برای تشخیص باور و ارزش های افراد است. این حوادث باعث شده معمای رفتار دیگران در مواجهه با فتنه‌ها، برای ما حل شده به حساب آید. معمایی که برای تحلیلگران سیاسی و اجتماعی غرب و شرق مجهول و بدون جواب بماند و هر از گاهی درباره انقلاب و مرتبه مقبولیت آن در بین مردم ناشیانه اظهار نظر کنند.

(1) مبانی جامعه‏شناسی ص209.

(2) رهبر معظم انقلاب (حفظه الله) 20/3/75

پ.ن

سلامتی مقام معظم رهبری صلوات بفرستید

برای حمایت از ما این مطلب را به اشتراک بگذارید. برای تبادل لینک با ما کلیک کنید